بازدید امروز : 3
بازدید دیروز : 1
کل بازدید : 3344
کل یادداشتها ها : 8
هربار که از کنار قبرستان قدیمی شهرمان گذر میکنم، با خود میگویم: زیر خروارها خاک این قبرستان ، چه آدمهائی که نخوابیده اند، ..... ظالم و مظلوم...، حاکم و محکوم...، زندانبان و زندانی...، عبادار و بی عبا...، قبادار و بی قبا...، کلاه دار و بی کلاه...، کاخ نشین و کوخ نشین...، ارباب و رعیت...، سوار و پیاده...، کماندار و بی کمان...، گناهکار و بی گناه...، عاشق و معشوق...، لیلی و مجنون...، شاهزاده و گدا...، زن و مرد...، پیر و جوون...! ، ... و سکوت!...... ، و عجب سکوتی بر مردگان ، چنبره زده است! ... ، به سنگهای مزار که نگاه میکنی ، انگار ، سالیان سال است که کسی دست نوازش بر آنها نکشیده! و آبی جز آب باران الهی ، آنها را خیس نکرده است!... کجایند جماعتی که برای صاحبان این خانه ها ، درود و مرگ می فرستاد؟! کجایند جماعتی که بادمجان دور قابشان میچید؟!... ، و ما که روزی نوبتمان خواهد رسید،...و ما که با چه بی تفاوتی از کنار سنگهای مزار می گذریم!... انگار نه انگار که این ، سرنوشت محتوم ما نیز هست! ... و سرنوشت محتوم همه آدمها!... ، آخر خط دنیای فانی همه آدمها!... چه آن بالائیها و چه این پائینیها!... اینجاست! همینجا! .../// ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست / بی باده گلرنگ نمی باید زیست / این سبزه که امروز تماشاگه ماست / تا سبزه خاک ما تماشاگه کیست
با کراوات به دیدار خدا رفتم و شد
بر خلاف جهت اهل ریا رفتم و شد
.
ریش خود را ز ادب صاف نمودم با تیغ
همچنان آینه با صدق و صفا رفتم و شد
.
با بوی ادکلنی گشت معطر بدنم
عطر بر خود زدم و غالبه سا رفتم و شد
.
حمد را خواندم و آن مد "ولاالضالین" را
ننمودم ز ته حلق ادا، رفتم و شد
.
یک دم از قاسم و جبار نگفتم سخنی
گفتم ای مایه هر مهر و وفا، رفتم و شد
.
همچو موسی نه عصا داشتم و نه نعلین
سرخوش و بی خبر و بی سرو پا رفتم و شد
.
"لن ترانی" نشنیدم ز خداوند چو او
"ارنی" گفتم و او گفت "رثا" رفتم و شد
.
مدعی گفت چرا رفتی و چون رفتی و کی؟
من دلباخته بی چون و چرا رفتم و شد
.
تو تنت پیش خدا روز و شبان خم شد و راست
من خدا گفتم و او گفت بیا رفتم و
.
مسجد و دیر و خرابات به دادم نرسید
فارغ از کشمکش این دو سه تا رفتم و شد
.
خانقاهم فلک آبی بی سقف و ستون
پیر من آنکه مرا داد ندا رفتم و شد
.
گفتم ای دل به خدا هست خدا هادی تو
تا بدینسان شدم از خلق رها رفتم و شد
پریشانم،
چه می‌خواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.
خداوندا!
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیاندازی
و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه‌ی دیوار بگشایی
لبت بر کاسه‌ی مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرف‌تر
عمارت‌های مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه‌ای این‌سو و آن‌سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!
خداوندا!
اگر روزی بشر گردی
ز حال بندگانت با خبر گردی
پشیمان می‌شوی از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت.
خداوندا تو مسئولی.
خداوندا تو می‌دانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است،
چه رنجی می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است
خدایا ! کودکان گل فروش را می بینی ؟
مردان خانه به دوش...
دخترکان تن فروش ...
مادران سیاه پوش...
واعظان دین فروش ...
محرابهای فرش پوش...
پسران کلیه فروش ...
همه را می بینی و باز هم برای قضا شدن نمازمان خط و نشان می کشی !!
اینگونه نگاه کنید... .
.
.
مرد را به عقلش نه به ثروتش
.
زن را به وفایش نه به جمالش
.
دوست را به محبتش نه به کلامش
.
عاشق را به صبرش نه به ادعایش
.
مال را به برکتش نه به مقدارش
.
خانه را به آرامشش نه به اندازه اش
.
اتومبیل را به کاراییش نه به مدلش
.
غذا را به کیفیتش نه به کمیتش
.
درس را به استادش نه به سختیش
.
دانشمند را به علمش نه به مدرکش
.
مدیر را به عمل کردش نه به جایگاهش
.
نویسنده را به باورهایش نه به تعداد کتابهایش
.
شخص را به انسانیتش نه به ظاهرش
.
دل را به پاکیش نه به صاحبش
.
جسم را به سلامتش نه به لاغریش
.
سخنان را به عمق معنایش نه به گوینده اش
.
.
.
آخرین نفر نباشید!
مگر هردو از یک تن نیست؟
بفروش ! تنت را حراج کن… من در دیارم کسانی را دیدم که دین خدا را چوب میزنند به قیمت دنیایشان، شرفت را شکر که اگر میفروشی از تن می فروشی نه از دین.
) فریدون فرخزاد)
